خسته ام ، خسته ، نمانده است قرارم بی تو

طاقت هیچ، دگر هیچ ...ندارم بی تو

رنگ اندوه گرفته ست همه زندگی ام...

رنگ پاییز گرفته ست بهارم، بی تو

فرصت مرگ نمانده ست برایم حتی

تا سر مرگ خودم را بگذارم بی تو

چون درختی که خزان ریشه دوانده ست در او

رفته بر باد همه دار و ندارم بی تو...

بی تو سوگند که تا عشق تو در من جاریست

سر به سودای خیالی نسپارم بی تو...

              ...

من جز این خالی دلگیر چه هستم بی نو

من بجز فصلی از اندوه چه دارم بی تو؟

با من این عاصی مطرود ، چه کردی بانو!

که دگر حوصله ی هیچ ندارم بی تو...